‘I love deadlines’, zei Douglas Adams eens; ‘i love the whooshing sound they make as they fly by’. Ik hou me zijn opmerking vaak voor als ik weer eens te laat ben. Met een reguliere baan, meerdere vrijwilligersfuncties, projecten waar ik bij betrokken ben of initieer en het gebruikelijke huisje, boompje beestje, passen er niet genoeg uren in een dag. Wanneer me gevraagd wordt wanneer dit voortdurende gehaast ophoudt, zeg ik steeds; volgend weekend komt het goed. Het gras is altijd groener in de toekomst, zogezegd. En inderdaad, af en toe duik ik onder in een huisje in de bergen of het bos, waar ik niets hoef te doen en niemand ontmoet. Maar standaard zijn de stress, het rennen en het oprekken van de dagen ten koste van de slaap.
In dialogen gebeurt vaak het tegenovergestelde. Vergaderingen bijvoorbeeld gaan soms uiterst traag. Zeeën van tijd worden verkwanseld in mijn hoofd met het wachten totdat mijn gesprekspartners en ik weer op een lijn zitten. Ieder moet eerst voor zichzelf, in zijn eigen tempo, de stappen hebben doorlopen waar ik allang klaar mee ben. Pas dan kunnen we door. Een goed systeem, want een langzame denker is nog geen slechte denker en ik heb het ook wel eens fout. Ik denk alleen in een ander tempo.
Een goede vriend van mij ziet te laat komen als een cadeautje van tijd aan de wachtende. Hij is een notoire laatkomer en vindt dat mensen met een hekel aan wachten te weinig hebben te doen. Ik was het er eerst op zijn zachtst gezegd niet mee eens. Maar misschien heeft hij een punt. Misschien moet ik het wachten in mijn hoofd tijdens trage conversaties ook zien als cadeautjes van tijd. Momenten van rust in anderszins te drukke dagen waarin ik even bij kan komen, de volgende agendapunten kan voorbereiden en meer. Het wachten als een plezierig iets; ik kijk er nu al naar uit.
Eerder gepubliceerd in het verenigingsblad van Mensa Nederland, ‘HiQuarterly’, jaargang 1, #1 november 2012
Leave a Reply