Voor de jaren tachtig was het niet positief als je al te slim was. Dan was je namelijk een nerd en dat was niet goed. Het was een scheldwoord en veel mensen die anders waren – doordat ze van wetenschap hielden, graag leerden of zich op een bepaalde wijze kleedden- werden ermee gepest. Zo ook ik. Zeer onterecht vond ik, want hoewel ik nerds bewonderde voor hun leergierigheid – en enkelen van hen al vroeg tot mijn vrienden rekende -, had ik (dacht ik) maar weinig met hen gemeen.
Midden jaren tachtig begon er iets te veranderen. Films als ‘revenge of the nerds’, ‘the goonies’ (wizkid Data!) en ‘ferris bueller’s day off’ (niet alleen was Cameron geweldig, maar Ferris bewees dat slim zijn en populariteit prima samengingen) lieten zien dat ‘nerds’ leuk konden zijn. Als iemand me een nerd noemde, dacht ik daaraan en dompelde ik me weer schouderophalend in mijn boek onder. De jaren negentig brachten ons de computernerd. Aangezien iedereen een computer wilde, en bijna niemand dat ding begreep, was een nerd ineens ‘die aardige jongen van de buren’ die je hielp de printer te installeren. Nerds waren dus niet alleen meer leuk, maar ook nog eens handig om te kennen. Ik werd minder een nerd genoemd (want ik begreep niets van computers) en als het nog gebeurde, was het positief. Het internet, dat in de jaren nul volwassen werd, maakte het verhaaltje af. Nagenoeg alle successen werden behaald door nerds. Een nerd was begerenswaardig vanwege zijn goede kans op succes in het leven. ‘Geek is the new chic’ schreef the New York Times en The Guardian verkondigde: ‘Nerds rule the world’. Een nerd was niet langer iets ‘slechts’, maar juist iets goeds.
Ondertussen is intelligentie het nieuwe hip geworden. Kijk naar de populariteit van het televisieprogramma ‘De slimste mens’, Andre Kuipers, twitterend vanuit het ISS, of het college van Robbert Dijkgraaf over de oerknal. Denken is in. Niet alleen hoe men kijkt naar nerds verandert, de term zelf verandert ook. Het is ineens een geuzennaam. Sterker nog, iedereen die een beetje intelligent is, is nu een nerd. Plots zijn een hip jongetje met een koptelefoon en fixie fiets en een hyperactieve wetenschapsjournalist in een leren jasje ook nerds. Nerdi universalis zogezegd. Of zoals Will Wheaton eerder dit jaar op een convention zei: ‘it is not what you love, but how you love it, what makes you a nerd‘. Ik word weer regelmatig een nerd genoemd. And that’s fine with me..
Eerder gepubliceerd in het verenigingsblad van Mensa Nederland, ‘HiQuarterly’, jaargang 1, #3 september 2013
Leave a Reply